Metody pracy

Aktywizacja ruchowa dzięki metodzie Rudolfa Labana, Kniessów, Weroniki Sherborn, Carla Orffa oraz kinezjologii edukacyjnej Dennisona pozwala na poznanie własnego ciała, ukształtowanie związku między dzieckiem a otoczeniem, rozwijanie poczucia rytmu, aktywizacje prawej i lewej strony ciała. Aktywność ruchowa odpowiednio pokierowana aktywizuje mózg, wspomaga prawidłowy rozwój dziecka, koryguje zaburzenia rozwojowe, ugruntowuje i wyodrębnia tożsamość dziecka oraz daje dziecku poczucie bezpieczeństwa i pewność siebie. Zabawy ruchowe, które wprowadzamy w dużym stopniu wspierają proces integracji dziecka z rówieśnikami.

Metody: I. Majchrzak, G. Domana, „Słucham i mówię”, „Od obrazka do słowa” to metody, dzięki którym wprowadzamy dziecko w świat pisma, jako świat znaczeń, a nie izolowanych liter. Sylaba i wyrazy są najważniejszym elementem w budowaniu sprawności komunikacyjnej. Dzięki umiejętności samodzielnego odczytywania sylab, dziecko może w kolejnym etapie nauki samodzielnie odczytywać nowe wyrazy. W myśl tych metod w świecie dziecka wszystko jest nazwane i wszystko ma swoje podpisy.

Metoda z zakresu edukacji matematycznej E.Gruszczyk – Kolczyńskiej.Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci. Zaplanowane działania służą wprowadzeniu nowych treści lub uporządkowaniu i ukierunkowaniu nagromadzonych doświadczeń dzieci. Głównym sposobem uczenia się matematyki jest rozwiązywanie zadań. Nie wszystkie dzieci radzą sobie z tą umiejętnością. Często napotykają trudności co zniechęca je do wykonywania kolejnych działań. Rozwiązaniem jest dostosowanie treści kształcenia do możliwości intelektualnych dzieci. Ta metoda wspomaga rozwój umiejętności matematycznych dzieci i uczy je radzenia sobie z emocjami. W edukacji matematycznej ważne jest też, aby mieć świadomość tego, w jaki sposób uczą się dzieci w wieku przedszkolnym. Edukacja matematyczna metodą E. Gruszczyk – Kolczyńskiej sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci, a także dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole. Metoda sprzyja rozwojowi inteligencji operacyjnej dzieci, uodparnia je na sytuacje trudne i rozwija umiejętności matematyczne.

Metoda Dobrego Startu przystosowana do pracy przez Martę Bogdanowicz, oraz metoda M. Frostik są podstawowymi, którymi wprowadzamy dzieci w świat czytania i pisania na zajęciach w grupie. Metody te pomagają w rozwijaniu zdolności percepcyjnych dzieci, dlatego dzięki stopniowaniu trudności i ujęciu pięciu aspektów percepcji wzrokowej, propozycje te są bardzo przydatne dla dzieci w przygotowaniu do nauki czytania i pisania.

Metoda Marii Kielar – Turskiej ukazuje, jak ważne w procesie wychowawczo – dydaktycznym jest skupienie uwagi na dziecku, obserwowaniu jego zachowań, wspomaganiu jego rozwoju poprzez podtrzymywanie jego zapału poznawczego, w zdobywaniu wiedzy o świecie oraz służenie pomocą w budowaniu obrazu otaczającego go świata. Dziecko, jako podmiot w procesie wychowania, jest współuczestnikiem wszystkich sytuacji wychowawczych. Może nie tylko słuchać i wykonywać polecenia, ale także proponować i poszukiwać, może stawiać problemy i pytać, a nie tylko odpowiadać.

Metoda Marii Montessori daje dziecku szansę wszechstronnego rozwoju: fizycznego i duchowego oraz kulturowego i społecznego; wspiera jego spontaniczną i twórczą aktywność. Podążanie za dzieckiem wspomaga w pełni harmonijny rozwój jego osobowości – sprawia, iż czuje się ono szczęśliwe i radosne; szybko i chętnie się uczy. W zabawie z dziećmi przez cały czas z szacunkiem i uwagą obserwujemy ich postępy i trudności z jakimi się borykają. W myśl tej metody dziecko pracuje według własnego tempa i możliwości, podejmując zadania, do których jest już gotowe.

Wykorzystujemy również w swojej pracy z dziećmi różnorodne techniki twórczego myślenia bricolage obrazkowy oraz swobodne teksty C.Freineta w wyniku, czego powstała np. książeczka „Wiosenna przygoda na łące”, na którą składają się wymyślone przez dzieci „bajki-układanki” o różnej tematyce. Stosujemy w swojej pracy także, inne techniki twórczego myślenia np.; „burzę mózgów”, „język ciała”, „listę atrybutów”, „podobieństwa”, „ekspresję ruchową”, zabawy słowem, „co by było gdyby…”, „łańcuch skojarzeń”. Na efekty pracy tymi technikami nie trzeba długo czekać: dzieci umieją wyrażać własne myśli, pragnienia, przeżycia, stają się otwarte na świat i twórcze, mają bogatą wyobraźnię.

Z powodzeniem w swych codziennych spotkaniach z dziećmi, wykorzystujemy, cały wachlarz zabaw proponowanych przez Pedagogikę Zabawy Klanza. Metoda ta pozwala dzieciom bez lęku rozwijać swoje najlepsze strony na tle i w związku z grupą. Zasady pracy tą metodą przewidują pozostawienie dziecku czasu i przestrzeni do odnalezienia siebie w grupie w zgodzie z poczuciem wewnętrznym. Dzięki wspólnym pląsom wszyscy czujemy się wartościowi.

Metoda aktywnego słuchania muzyki Batii Strauss. Pozwala na przybliżenie dzieciom muzyki klasycznej. Dzieci aktywnie słuchają tzn. słuchając, wykonują proste ruchy rytmiczne siedząc, lub proste ruchy taneczne proponowane przez nauczyciela. W przypadku dzieci młodszych są to proste ruchy ilustracyjne, krótkie opowiadania związane z każdym utworem muzycznym. Poprzez aktywne słuchanie dzieci nieświadomie poznają strukturę utworu muzycznego. Kontakt z muzyką jest dla dziecka źródłem twórczych poczynań, różnorodnych poszukiwań, stymuluje dziecko do samowyrażania się w tańcu lub śpiewie, kształtuje kulturę muzyczną, rozwija umiejętności słuchania. Daje też możliwość odczuwania piękna, rozumienie własnej psychiki, obyczajów, warunków do życia, rozwija poczucie więzi grupowej, rozwija samodzielność, kształci wyobraźnię dźwiękową, daje też możliwość wystąpienia w roli współwykonawcy lub artysty.

Dzięki Metodzie Edwarda de Bono, za pomocą prostych rysunków dzieci mogą przedstawiać ciekawe rozwiązanie problemu. Dzięki tym twórczym zajęciom dzieci zapominają o tym, że „nie umieją rysować” – mogą pozwolić sobie na prezentacje swoich nawet najdziwniejszych pomysłów. Praca tą metodą daje wiele radości i satysfakcji, gdy widzimy jej efekty w wypowiedziach i rysunkach dzieci.

Dzieci szczególnie dobrze czują się podczas zabaw relaksacyjnych, które proponujemy im, każdego dnia ich pobytu w przedszkolu. Korzystając z propozycji zawartych w książkach pt. „Dziecko potrzebuje ciszy” A. Erkert i „Dzieci bez stresu” K. Vopel pomagamy dzieciom znaleźć ich wewnętrzną równowagę i harmonię. Z powodzeniem wykorzystujemy również trening autogenny Shulza w modyfikacji A. Pollender. Dzięki tym propozycjom nasi podopieczni mogą wyciszyć się i odprężyć, aby efektywniej funkcjonować.

Cudowny wpływ na zredukowanie problemów emocjonalnych dzieci ma bajkoterapia. Bajki jako utwory literackie adresowane do dzieci, cechuje magiczne ujmowanie rzeczywistości, oglądanie świata z perspektywy dziecka i świadomość umowności zdarzeń, czyli rozróżnienie świata realnego i czarodziejskiego. W bajkach, w rozwiązywaniu trudnych sytuacji dominuje magia. Tak właśnie myśli dziecko – „magicznie”, doszukując się zwierząt czy przedmiotów martwych cech ludzkich. Świat bajek jest umowny, nierealny, o czym wiedzą czytelnicy czy słuchacze. Ta nierealna rzeczywistość kreowana w baśniach jest zgodna z magicznym myśleniem dziecka, dzięki czemu pomaga mu zrozumieć świat i siebie, wprowadza porządek i ład, pokazując, jakie reguły rządzą światem.

• Bajki terapeutyczne są utworami adresowanymi do dzieci, głównie w wieku 4-9 lat, w których świat jest widziany z dziecięcej perspektywy, a ich celem jest uspokojenie, zredukowanie problemów emocjonalnych i wspieranie we wzroście osobistym. Fabuła bajki terapeutycznej dotyczy różnych sytuacji wzbudzających lęk, a głównym bohaterem jest małe zwierzątko lub dziecko czy zabawka, z którym słuchacz (czytelnik) może się identyfikować. Cechą charakterystyczną wszystkich bajek terapeutycznych jest to, że bohater bajkowy znajduje się w trudnej sytuacji i przeżywa lęk, a wprowadzone postacie umożliwiają redukcję tego lęku. Bohater uczy się różnych sposobów jego przezwyciężania. Nabycie nowych kompetencji prowadzi do zmiany w przeżywaniu i do zmiany w zachowaniu.